هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر علائم اختلال پرخوری و نگرانی از تصویر بدنی در مبتلایان به اختلال پرخوری است. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون - پسآزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش مشتمل بود بر کلیه مراجعانی ک چکیده کامل
هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر علائم اختلال پرخوری و نگرانی از تصویر بدنی در مبتلایان به اختلال پرخوری است. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون - پسآزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش مشتمل بود بر کلیه مراجعانی که از ماه آذر لغایت بهمن سال ۱۳۹6 به مراکز کاهش وزن شهر شیراز مراجعه کرده بودند. از بین مراجعانی که در آنها تشخیص اختلال پرخوری داده شد، با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند، ۳۰ نفر انتخاب شدند که به پرسشنامة پرخوری (BES) و پرسشنامة نگرانی از تصویر بدنی (BICI) پاسخ دادند و بهطور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. سپس گروه آزمایش، 8 جلسة 90 دقیقهای تحت درمان پذیرش و تعهد قرار گرفتند و سپس مجدداً از آنها آزمون به عمل آمد. دادهها با استفاده از روش مانووا و تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان دادند که در میزان پرخوری و نگرانی از تصویر بدنی، میان نمره های آنان در پیشآزمون و پسآزمون تفاوت معنادار وجود دارد. این امر بیانگر اثربخش بودن گروهدرمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اختلال پرخوری و نگرانی از تصویر بدن است.
پرونده مقاله
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحوارهدرمانی بر سبکهای خوردن و ذهنیتهای طرحوارهای کارآمد در افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوری انجام شد. طرح پژوهش حاضر نیمهآزمایشی با ساختار تک آزمودنی از نوع ABA بود. جامعه آماری این پژوهش مشتمل بود بر کلیه زنان چاق مبتلا به اختلال چکیده کامل
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحوارهدرمانی بر سبکهای خوردن و ذهنیتهای طرحوارهای کارآمد در افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوری انجام شد. طرح پژوهش حاضر نیمهآزمایشی با ساختار تک آزمودنی از نوع ABA بود. جامعه آماری این پژوهش مشتمل بود بر کلیه زنان چاق مبتلا به اختلال پرخوری که در سالهای 1400-1399 به یک کلینیک لاغری شهر تهران مراجعه کرده بودند. از جامعه آماری پژوهش، با توجه به ملاکهای ورود به پژوهش و خروج از آن، هشت نفر انتخاب شدند. ابزارهای جمعآوری دادهها شامل پرسشنامه سبکهای خوردن داچ (DEBQ)، پرسشنامه ذهنیتهای طرحواره یانگ (SMQ)، و مصاحبه نیمهساختاریافته بود. طرحوارهدرمانی در قالب 20 جلسه 90 دقیقهای گروهی، و 4 جلسه تکمیلی انفرادی 45 دقیقهای اجرا شد. شرکتکنندگان، 3 بار در مرحله خط پایه، و 10 بار در مرحله مداخله ارزیابی قرار شدند. و 8 هفته پس از مداخله، هر 2 هفته یکبار، بهوسیله ابزار اندازهگیری مورد پیگیری قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل دادهها ابتدا نمرههای شرکتکنندگان بهصورت انفرادی طی سه مرحلة خط پایه، ده مرحلة مداخله، و چهار مرحلة پیگیری جمعآوری گردید و در ادامه با استفاده از نمودار روند نمرههای شرکتکنندگان در مراحل مختلف خط پایه، مداخله، و پیگیری، مورد تحلیل دیداری قرار گرفت. سپس با استفاده از شاخصهای اندازة اثر، درصد دادههای ناهمپوش (PND)، درصد بهبودی و شاخص تغییرات معتبر (RCI)، میزان اثربخشی درمان تعیین گردید. یافتهها نشان داد که نمرههای ذهنیتهای کارآمدِ؛ کودک شاد، و بزرگسال سالم در مرحلة مداخله نسبتِ به مرحلة خط پایه در مورد بیشتر شرکتکنندگان دارای روند صعودی و افزایشی و معنادار بود. نمرههای سبکهای خوردن هیجانی در مورد همة افراد و سبکهای خوردن بیرونی و بازداریشده نیز در مورد اکثر افراد، سیر نزولی و کاهشی داشت و معنادار بود. همچنین نمرههای شاخص RCI حاکی از ثبات نتایج طرحوارهدرمانی در مرحله پیگیری بود.
پرونده مقاله